بررسی فرضیه "توریسم منجر به رشد" در ایران طی دوره ۸۸-۱۳۴۷

گردشگری بزرگترین صنعت خدماتی جهان از نظر درآمدزایی شناخته شده است، به طوری که رشد آن تغییرات اجتماعی و اقتصادی زیادی را به دنبال داشته است. توسعه صنعت گردشگری برای کشورهای در حال توسعه که با معضلاتی چون نرخ بیکاری بالا، محدودیت منابع ارزی و اقتصاد تک محصولی مواجهند، از اهمیّت فراوانی برخوردار است. هدف این مطالعه، بررسی فرضیه توریسم منجر به رشد در ایران طی دوره 88-1347 می باشد. در این مطالعه سعی شده است با استفاده از روش هم انباشتگی جوهانسن- جوسلیوس، رابطه بین درآمدهای حاصل از صنعت توریسم و تولید ناخالص داخلی بدون نفت مورد بررسی و تجزیه و تحلیل قرار گیرد. همچنین تلاش شده است تا نوع رابطه علیّت بین درآمد حاصل از گردشگری خارجی و تولید ناخالص داخلی با استفاده از آزمون علیّت گرنجری بر مبنای مدلهای کوتاه مدّت و بلند مدّت حاصله، تعیین گردد. نتایج آزمون هم انباشتگی جوهانسن - جوسلیوس نشان می دهد که یک رابطه هم انباشتگی بلند مدت بین متغیّرهای مذکور وجود دارد و ضریب متغیّر درآمد حاصل از گردشگری عددی مثبت می باشد. همچنین آزمون های علیّت نشان می دهند که یک رابطه علیّت گرنجری بلند مدّت از طرف درآمدهای حاصل از توریسم به رشد تولید ناخالص داخلی بدون نفت وجود دارد. از این رو می توان استدلال کرد که توسعه صنعت گردشگری می تواند به عنوان محرّک تولید ناخالص داخلی و نیز رشد اقتصادی کشور گردد.